THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Στεγνή βροχή.


Την Δευτέρα αρρώστησα και πρόσφατα έχασα και την ακοή μου. Δεν είναι σοβαρό, σε 15 μέρες θα 'χει περάσει λέει ο γιατρός. 
Οι μόνοι ήχοι που μπορώ να ακούσω, είναι οι ήχοι μέσα μου.
     Ακούω την καρδιά μου να χτυπάει. Μόνο που δεν χτυπάει, κάνει σαν ρυθμικός, δυνατός άνεμος κι αν ακούσω επίμονα, ακούω πράγματα να σπάνε, στέγες να ξεχειλώνονται, σωλήνες να ζορίζονται και να τρίζουν. Ακούω τα μάτια μου ν’ ανοιγοκλείνουν. Τα βλέφαρα μου ακούγονται σαν γόβες πάνω σε τσιμέντο. Ακούω τα κοκκαλά μου να τρίβονται. Δεν ακούγονται σκληρά στην υφή. Σα να ‘ναι φτιαγμένα απο σάρκα. Ακούω την ανάσα μου σαν βαρετό κύμα. Το σάλιο μου ακούγεται πιο υγρό απο συνήθως. Αν σταθώ ακίνητη, ακούω μια ατμόσφαιρα κι έναν παλμό , νιώθω σα να ‘μαι στο διάστημα. 
     Νωρίτερα βγήκα στη βροχή και δεν την άκουσα. Ημουν έξω για μερικά λεπτά, μέχρι που είδα τις σταγόνες να πέφτουν σε μια γούρνα. Πολύ γρήγοτα εξελήχθηκε σε μπόρα. Δεν είχα ομπρέλα. Άκουγα το βήμα μου τόσο σκληρό, σα να 'κανα παρέλαση με άρβυλα. Η ανάσα μου κάπως λαχανιασμένη έκανε ανυπόφορη φασαρία. Είχα γίνει μούσκεμα. Τη βροχή την έβλεπα, την ένιωθα στο πρόσωπό μου αλλά έμοιαζε στεγνή χωρίς τον ήχο της,  μόνο με τον θόρυβο της ανάσας μου και την παρέλαση στο βάθος. Ήταν καινούριο και παράξενο και κάπως γοητευτικό. Αλλά η γοητέια του δεν είχε ποίηση ούτε ρομαντισμό. Είχε κάτι από φόβο.