Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Κάπου χαμηλά και βρώμικα.
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Ένας μοναδικός.
Μόνο για σήμερα.
Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011
Κοινώς, συγνώμη.
Είναι μερικές μαλακίες που γίνονται ασυνείδητα. Κάτι ώρες που έιναι καποιος δίπλα σου, του λες μια ιστορία και μετά πετάγεται πάνω αλαφιασμένος και ουρλιάζει ένα όνομα. Στιγμές σαν κι αυτές που σκέφτεσαι πως είναι αδύνατον να τις έχεις ζήσει, πως είναι αδύνατον να ήσουν ζωντανός και σκεπτόμενος την ώρα που τις διέπραττες, που δεν ξέρεις αν εκτιμάς τ’ότι ήσουν ειλικρινής ή αν σιχαίνεσαι τ’ότι ήσουν μαλάκας. Και μετά σκέφτεσαι το χρόνο. Και προσεύχεσαι να γίνει υλικός μόνο για πάρτη σου, να μπορέσεις να τον κρατήσεις στα χέρια σου, να τον σαπίσεις στο ξύλο το γαμιόλη μέχρι να ξεχάσει εκείνη τη γαμημένη στιγμή που στα γκρέμισε όλα, που σε μολύνει και θα σε μολύνει ακόμα και μετά από χρόνια που θα τη σκέφτεσαι και θα γελάς με τα παιδιά σου. Θα γελας? Εσύ νομίζεις πως θα γελάω? Αμφιβάλλω με την καρδιά μου, αλήθεια σου λέω, κι ας ξέρω πως κάνω λάθος. Θα θυμάμαι και θ’αναρωτιέμαι εκείνο το πουστικο ‘’και αν δεν είχε γινει έτσι;’’ και θα χτίζω μια ζωή άλλη με ερωτηματικά. Και φυσικά σκέφτεσαι γελώντας πως σιγα μη μ επηρέασε εκείνη η μία στιγμή πιο πολύ απ’ότι επηρέασε εσένα.Πόνεσες και πονάς, το ξέρω. Αλλα ναι. Ναι γαμώτο, μ’επηρέασε, όλες οι στιγμές του κόσμου μ’επηρεάζουν αλλά δε μιλάω γιατί όλοι προλαβαίνουν και παίρνουν τις στιγμές για δικές τους κι αν μιλήσω είμαι εγωήστρια και άπλειστη. Μ’επηρεάζουν όλα τα δευτερόλεπτα σ’οποιας χώρας το ρολόι κι αν είναι. Κι όλες οι στιγμές του κόσμου, ναι κι αυτές. Πόσο μάλιστα η δική μας, που ήταν αληθινη στιγμή από τις λίγες, που μιλούσαμε με σιωπές και πηδιόμασταν σα να μισιόμαστε. Χέστηκα τι λες, χέστηκα κι αν με διαβάζεις τώρα και σου ακούγομαι σαν κακομαθημένο. Κάποτε πρέπει να μάθω να μιλάω με ειλικρίνεια χωρίς ρομαντικές βιτρίνες, εσύ μου το μαθες αυτο. Ορίστε και η πράξη λοιπόν. Με νοιάζει πιο πολύ απ’όσο νομίζεις, σκέφτομαι τη στιγμή εκείνη κι ας μην μ επηρεάζει όπως λες. Επηρεάζει εσένα, τον τρόπο που με σκέφτεσαι, τον τρόπο που μου μιλάς, επηρεάζει κι εμένα κι εσένα και το διάστημα κι όλους τους γαλαξίες μου. Σε θέλω τόσο που μου ρχεται να σπάσω τους τοίχους, να κλεψω τα πορτοφόλια των γονιών μου και να χωθώ στην πρώτη πτήση που θα βρω. Κι ας μην είναι για τη χώρα σου, ας είναι για όπου να ναι. Να μαι απλα σε μία πτήση να ξέρω πως δε με βρίσκει κανεις, ούτε καν εσύ. Να σκέφτομαι στον αέρα και να μην μ ακούει τίποτα στη γη. Ούτε κι εσύ. Να μαι κάπου. Οπουδήποτε που δεν είναι εδώ είναι πιο κοντα σου. Σε θέλω τόσο που κοίτα τι γράφω! Παρεξήγησε με όσο θες, εγω πονάω. Μακάρι να πονούσα μόνο από την έλλειψη, σεξουαλικη, οπτική, ακουστική κλπ. Μακάρι να ταν μόνο αυτά. Αλλα πονάω κι από φόβο. Ναι, φοβάμαι πως θα μ’αφήσεις κι ας είπες πως δεν ακούς κανέναν. Ακούς, εγω αυτό πιστεύω και ας πιστεύω περισσότερο εσένα. Και θ’ακούς για πάντα και τα πάντα και τους πάντες κι ότι ακούγεται. Φοβάμαι ότι θα μ αφήσεις γιατι δεν ειμαι και καμια γκομενάρα ούτε βυζάρες έχω ούτε καν το χρόνο να σου δείξω το μυαλό μου εξ αποστάσεως και να σε μαγέψω με το πόσο ώριμη είμαι για τα 19 μου χρόνια. Ωριμότητα που μπορώ να πουλήσω μόνο μέσω skype. Από κοντά είμαι ηλίθια και κοντή. Και είναι κι αυτή η ρουφιάνα η απόσταση που δε μ’αφήνει να σε φιλήσω και να σε κάνω να ξεχάσεις την γαμημένη εκείνη στιγμη και να δεις πόσο φροντίζομαι για σένα, πόσο προσέχω, πόσο αλλάζω, πόσο πηδάω το είναι μου και τα σωψυχά μου για σένα. Γαμιέμαι για σένα, μ’ακους? Το ξέρω πως με θες πιο πολύ απ’όσο ξέρω αλλά άσε με να ξεσπάσω γιατί θα τρελαθώ εδω που είμαι. Θα τρελαθώ οπουδήποτε κι αν είμαι που δεν είναι εδώ και για σένα.
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Μια πουτάνα απ'τα παλιά
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Μύθος
Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011
Ήρεμο
Να πεθάνουν ολα
Να πεθάνουνε τα χρώματα
και ο ουρανός να γίνει πάτωμα
Να χωθούν τα αστέρια σε τάφους
και να λάμπουν στη λάσπη
Να γεννιούνται οι ανθρωποι νεκροί
Και ν'αναπνέουν στις κηδείες τους
Να βρέχει βροχή καυτή
να καίει τα σώματα και τα τσιμέντα
Να ματώνει η σάρκα απο αγάπη
Και να πεθαίνουν οι εραστές.
Ότι ζηλεύω να πεθάνει
Ότι κινεί το μάτι μου να πεθάνει
Ότι πατώ,
ότι μ'ερεθίζει,
ότι αναπνέω,
ότι διαβάζω,
ότι θυμάμαι,
ότι χρωστάω,
ότι μπορώ...
Ότι υπάρχει και μ'ακουμπάει
ότι υπάρχει και με κεντρίζει.
Να πεθάνουν όλα αφου δεν είσαι εδώ.
Δεν αντέχω να πεθαίνω μόνη.
Κλάψε.
Από κράμπα στις 12:23 μ.μ. 0 λογια
Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Πλαστικά δέντρα, κοκκινόλευκες διαφημίσεις ανθρακούχων αναψυκτικών, οικογένεια, τυπικότητα, χριστουγεννιάτικοι φίλοι.
Μαζεύτηκαν όλοι μέσα στο σπίτι μου, άπλωσαν τα άκρα τους στο σαλόνι μου κι άρχισαν να πουλάν δεξιά κι αριστερά την επιδειξιομανία τους.
''Αυτοί οι κουραμπιέδες είναι χειροποιητοι, τους έφτιαξα με μεράκι!''
''Α!!Είναι υπέροχοι, γεια στα χέρια σου! Η μικρή μας πέρασε με 10 την τάξη στο βιολί''
''Μπρααααααάβο!! Φαίνεται χαρισματικό παιδι κι έξυπνο!Τι κοιτάς Χριστινάκι στο φειτσμπούκ; Η δικιά μας τωρα που μπήκε στη σχολή... Θα γίνει τρομερή καθηγήτρια!''
Βλέπω εμετό παντού.. Οι διάλογοι θυμίζουν εκπομπή μαγειρικής με πινελιές μεξικάνικης σαπουνόπερας. Υπάρχει τόσο άχρηστο ψέμα στην ατμόσφαιρα που το μυρίζω και βουλώνουν τα ρουθούνια μου. Με ρωτάνε για το μέλλον μου αν και η αποφαση ειναι ομοφωνη (σχεδον). Καθηγήτρια!
Δε μιλάω για να μην τη βγάλω ψεύτρα στους 'φιλους' της κι ας βγήκε ψεύτρα σε μένα. Έχει στήσει μια τόσο όμορφα στολισμένη βιτρίνα για τους περαστικους της και αναγκάζομαι να στέκομαι ακίνητη πίσω της κρατόντας την αναπνοή μου χαμογελαστή. Κι εκείνη μιλάει με μία ψεύτικα ψηλή φωνή, γελάει χωρίς λόγο και χρησιμοποιει με το τσουβάλι τα επιφωνήματα.
Βάλανε άπειρους συμβολισμούς σε άψυχες κινήσεις για να αποφύγουν τον κόπο να ψάξουν αληθινά τους ανθρώπους.. Αν μας φέρουν τούρτα, είναι ευγενικοί, αν τους βγάλουμε έξω και πληρώσουμε το λογαριασμό, είμαστε ανοιχτοχέριδες, αν μας ευχηθούν είναι καλόκαρδοι, αν ενδιαφερθούν να ρωτήσουν για μας, είναι καλοί φίλοι. Πόσο τεμπέληδες είναι οι ανθρωποι..
Κι εσύ φτιάχνεις τα μαλλιά σου, φιλάς τον άντρα σου, βγάζεις το καλό σερβίτσιο και τα κρύσταλα, μιλας με επιστημονικό λεξιλόγιο, εχεις άποψη για το ''ιντερνέτ'' και σκέφτεσαι ''δες πόσο ευτυχισμένη είναι η δική μου οικογενεια!'' μ'ενα ευγενικά εκδικητικό χαμόγελο.
Αρπακτικά που κουβαλάνε τούρτες και λερώνουν το μυαλό μου με ευχές.
Θα σου κάνω το χατήρι και φέτος και θα 'μαι χαρούμενη.
Αναρωτήσου όμως για ένα λεπτό κι αν μπορεις απαντησέ μου.
Γιατι έχεις φίλους μόνο τα χριστούγεννα?
Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011
Π.κ.ο.
μάτωσε με,πήδα με
Τζούρα.
Τι βιασμένοι..Τους βίασαν βιαστικά, ούτε καν τους βασάνισαν. Τους άφησαν πληγές στην πλάτη που είναι μάταιο να προσπαθήσουν να γλείψουν. Γίναν ενστικτοδώς είδος αγελαίο ελπίζοντας υποσεινήδητα πως κάποιος ίσως φτάνει να χαηδέψει τη ραχοκοκαλιά τους. Αλλα μείναν στο ένστικτο, ανατρύχιασαν στο άγγιγμα και άφησαν τις πληγές εκτεθημένες. Τραγουδούν μαζί περιπέτειες μεθυσμένων ειδώλων, μολυσμένες με ιδέες καρκίνους και στολισμένες με σπασμούς των άκρων και βελάσματα. Γεύονταν μόνο τις ηδονές που χωράν ανάμεσα σε δύο δάχτυλα, τις βάφτιζαν εμπειρίες, τις έχωναν με μία σύριγγα στη γλώσσα κι έγλειφαν μανιωδώς μ' αυτή τα χείλη και τον ουρασνίσκο για να έχουν αποθέματα αν τυχόν τους τραβήξουν ξαφνηκά στο αποπνυκτικο οξυγόνο.