Ένας μοναδικός.

Ηλίθιε. Κανείς δεν είναι μοναδικός εδώ που γεννήθηκες. Όλοι είναι κυκλοθυμικοί, όλοι είναι καλλιτέχνες, όλοι έχουν περίεργες συνήθειες κι όλοι είναι άρρωστοι. Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν και ο καθένας κρυφά χαίρεται που είναι τόσο δυσνόητος. Κι εσυ διάλεξες μερικά καλλιτεχνικά τικ, μερικά ερωτεύσιμα ελαττώματα και άρχισες να συστήνεσαι  με το καλλιτεχνικό σου. Προσποιείσαι ένα δήθεν μυστήριο επειδή γοητεύεσαι απ’την αντανάκλαση του στα μάτια εκείνων που γοητεύονται από σένα. Και είσαι τόσο υγιής που θες να πεθάνεις. Θα θελές να χες και τα δυο σου πόδια σπασμένα, να χες ουλές στο πρόσωπο και να κουβαλάς μερικούς τόνους ψυχασθένειας μήπως και οι πληγές σου στάξουν έμπνευση. Αλλά φοβάσαι να σπάσεις, φοβάσαι να χαρακωθείς και δεν γεννήθηκες τρελός. Κι όταν τυχαίνει και σκοντάφτεις και το δέρμα σου τρίβεται στο χώμα, χώνεις τα νύχια σου βαθιά στην πληγή, τη γδέρνεις,  την ξεχειλώνεις κι εύχεσαι να σου δώσει κάτι παραπάνω από αίμα. 

Το μόνο που σου έμεινε τώρα που μεγάλωσες αρκετά και βεβαιώθηκες πως δεν θα γίνεις τίποτα παραπάνω από το κοινό τίποτα, είναι να μην αφήσεις κανέναν να καταλάβει πόσο απλοϊκός είσαι στο βάθος σου, να κατακρεουργήσεις την επιφάνεια σου και συνεχίσεις να προσποιήσαι την ίδια μοναδικότητα με την ελπίδα πως κάποιος θα σε χειροκροτήσει.  Μια μέρα θα καταλάβεις πως δεν σε ξέρει κανείς κι όχι γιατί δεν σε κατάλαβε, αλλα γιατί δεν συστήθηκες ποτέ με τ’ όνομα σου.