THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Κοινώς, συγνώμη.


Είναι μερικές μαλακίες που γίνονται ασυνείδητα. Κάτι ώρες που έιναι καποιος δίπλα σου, του λες μια ιστορία και μετά πετάγεται πάνω αλαφιασμένος και ουρλιάζει ένα όνομα. Στιγμές σαν κι αυτές που σκέφτεσαι πως είναι αδύνατον να τις έχεις ζήσει, πως είναι αδύνατον να ήσουν ζωντανός και σκεπτόμενος την ώρα που τις διέπραττες, που δεν ξέρεις αν εκτιμάς τ’ότι ήσουν ειλικρινής ή αν σιχαίνεσαι τ’ότι ήσουν μαλάκας.
Και μετά σκέφτεσαι το χρόνο. Και προσεύχεσαι να γίνει υλικός μόνο για πάρτη σου, να μπορέσεις να τον κρατήσεις στα χέρια σου, να τον σαπίσεις στο ξύλο το γαμιόλη μέχρι να ξεχάσει εκείνη τη γαμημένη στιγμή που στα γκρέμισε όλα, που σε μολύνει και θα σε μολύνει ακόμα και μετά από χρόνια που θα τη σκέφτεσαι και θα γελάς με τα παιδιά σου. Θα γελας? Εσύ νομίζεις πως θα γελάω? Αμφιβάλλω με την καρδιά μου, αλήθεια σου λέω, κι ας ξέρω πως κάνω λάθος. Θα θυμάμαι και θ’αναρωτιέμαι εκείνο το πουστικο ‘’και αν δεν είχε γινει έτσι;’’ και θα χτίζω μια ζωή άλλη με ερωτηματικά. Και φυσικά σκέφτεσαι γελώντας πως σιγα μη μ επηρέασε εκείνη η μία στιγμή πιο πολύ απ’ότι επηρέασε εσένα.Πόνεσες και πονάς, το ξέρω. Αλλα ναι. Ναι γαμώτο, μ’επηρέασε, όλες οι στιγμές του κόσμου μ’επηρεάζουν αλλά δε μιλάω γιατί όλοι προλαβαίνουν και παίρνουν τις στιγμές για δικές τους κι αν μιλήσω είμαι εγωήστρια και άπλειστη. Μ’επηρεάζουν όλα τα δευτερόλεπτα σ’οποιας χώρας το ρολόι κι αν είναι. Κι όλες οι στιγμές του κόσμου, ναι κι αυτές. Πόσο μάλιστα η δική μας, που ήταν αληθινη στιγμή από τις λίγες, που μιλούσαμε με σιωπές και πηδιόμασταν σα να μισιόμαστε. Χέστηκα τι λες, χέστηκα κι αν με διαβάζεις τώρα και σου ακούγομαι σαν κακομαθημένο. Κάποτε πρέπει να μάθω να μιλάω με ειλικρίνεια χωρίς ρομαντικές βιτρίνες, εσύ μου το μαθες αυτο. Ορίστε και η πράξη λοιπόν. Με νοιάζει πιο πολύ απ’όσο νομίζεις, σκέφτομαι τη στιγμή εκείνη κι ας μην μ επηρεάζει όπως λες. Επηρεάζει εσένα, τον τρόπο που με σκέφτεσαι, τον τρόπο που μου μιλάς, επηρεάζει κι εμένα κι εσένα και το διάστημα κι όλους τους γαλαξίες μου.
Σε θέλω τόσο που μου ρχεται να σπάσω τους τοίχους, να κλεψω τα πορτοφόλια των γονιών μου και να χωθώ στην πρώτη πτήση που θα βρω. Κι ας μην είναι για τη χώρα σου, ας είναι για όπου να ναι. Να μαι απλα σε μία πτήση να ξέρω πως δε με βρίσκει κανεις, ούτε καν εσύ. Να σκέφτομαι στον αέρα και να μην μ ακούει τίποτα στη γη. Ούτε κι εσύ. Να μαι κάπου. Οπουδήποτε που δεν είναι εδώ είναι πιο κοντα σου.
Σε θέλω τόσο που κοίτα τι γράφω!
Παρεξήγησε με όσο θες, εγω πονάω. Μακάρι να πονούσα μόνο από την έλλειψη, σεξουαλικη, οπτική, ακουστική κλπ. Μακάρι να ταν μόνο αυτά. Αλλα πονάω κι από φόβο. Ναι, φοβάμαι πως θα μ’αφήσεις κι ας είπες πως δεν ακούς κανέναν. Ακούς, εγω αυτό πιστεύω και ας πιστεύω περισσότερο εσένα. Και θ’ακούς για πάντα και τα πάντα και τους πάντες κι ότι ακούγεται. Φοβάμαι ότι θα μ αφήσεις γιατι δεν ειμαι και καμια γκομενάρα ούτε βυζάρες έχω ούτε καν το χρόνο να σου δείξω το μυαλό μου εξ αποστάσεως και να σε μαγέψω με το πόσο ώριμη είμαι για τα 19 μου χρόνια. Ωριμότητα που μπορώ να πουλήσω μόνο μέσω skype. Από κοντά είμαι ηλίθια και κοντή. Και είναι κι αυτή η ρουφιάνα η απόσταση που δε μ’αφήνει να σε φιλήσω και να σε κάνω να ξεχάσεις την γαμημένη εκείνη στιγμη και να δεις πόσο φροντίζομαι για σένα, πόσο προσέχω, πόσο αλλάζω, πόσο πηδάω το είναι μου και τα σωψυχά μου για σένα. Γαμιέμαι για σένα, μ’ακους?
Το ξέρω πως με θες πιο πολύ απ’όσο ξέρω αλλά άσε με να ξεσπάσω γιατί θα τρελαθώ εδω που είμαι.
Θα τρελαθώ οπουδήποτε κι αν είμαι που δεν είναι εδώ και για σένα.