Ψιθυρίζει στ'αυτί σου τόσο σιγανά
ίσα να τ'ακούσει το υποσυνείδητο
Γλείφει το χαμόγελό σου
Δαγκώνει τα ρήγη σου
κι εσύ μαζοχίζεσαι και ικετεύεις
Είναι αυτή που αποτυπώνεις στο μυαλό
Κι ο νους βγάζει αντίγραφα όλο και πιο αλλοιωμένα
Τρέφεται μ'αυτά τις νύχτες και διψάει
Και τις μέρες τ'αναζητάει στο λαιμό της.
Μια μέρα
Θα σ'αρπάξει απ'τις φλέβες
Κάθε ερωτισμός θα χυθεί απ'τα νύχια της στο χώμα
Δε θα προλάβεις να πανικοβληθείς
Θα σ'αφήσει στραγγιγμένο και απορημένο κι άγευστο στο πάτωμα
με τα χείλη σου να μοιάζουν άδεια
Θα 'σαι παγωμένος αλλά ζωντανός
Τόσο ώστε να μυρίσεις την ίδια σου την αποσύνθεση
Κι αυτή θα σηκωθεί
Θα αφήσει τον αέρα να ξεπλύνει τα πνευμόνια της
Θα αναπνεύσει το οξυγόνο διάφανο
και θα το φτύσει κόκκινο και υγρό.
Καθαρή κι ευτυχισμένη
Θα κλαψει πάνω απ'το κουφάρι σου
Μέχρι να τη λυπηθεί ο επόμενος πειρασμός.
0 λογια:
Δημοσίευση σχολίου